Mér gæti ekki verið meira sama

Hvort var það í baðinu eða á klósettinu? Jim dó sem sá ræfill sem hann var orðinn. Ég ætla hins vegar að hlusta á Awake kaflann af An American Prayer í tilefni þessarar fréttar.

Ég veit samt um eina sem er eflaust að velta þessu mikið fyrir sér núna. Það er stelpan sem, þá 17-19 ára á að giska, grét lát Jim Morrison í Pere Lachaise krikjugarðinum vorið 2004. Rosalega hlýtur maður að þurfa að vera dekraður til að gráta einhvern sem maður hefur aldrei kynnst, rúmum 30 árum eftir lát viðkomandi.

Fannst ykkur þetta ekki annars sorglegt með hann Jónas? 

Lést Morrison í næturklúbbi eða í baðkarinu?

Athugasemdir

[Hallzen (IP-tala skráð) 26.7.2007 kl. 14:59]

Hvað er að? Jim Morrison er goðsögn ekki ræfill það vantar eitthvað í þig ef þú ætlar að halda því fram.

[Axel (IP-tala skráð) 26.7.2007 kl. 18:19]

Þetta var nú einu sinni kóngurinn!  Minn uppáhalds listamaður ever after.  Jimmy var flottastur! :)

[Árni Gunnar Ásgeirsson, 26.7.2007 kl. 21:35]

Ég sagði sá ræfill sem hann var orðinn. Það dregur ekkert úr skemmtilegum karaktereinkennum og listrænum hæfileikum að maðurinn hafi verið ræfill.

[Lárus Gabríel Guðmundsson, 26.7.2007 kl. 22:12]

Hann var að mínu mati enn eitt sorglegt dæmi snillings sem aðeins nýtir hluta gáfunnar sökum dóps.....hefði getað orðið mikið meira og skilið meira eftir sig en þessa standpínuímynd....Bæri meiri virðingu fyrir honum ef hann væri enn að og í góðum fíling...en það verður ekki tekið frá kappa að hann gerði skemmtilega hluti meðan hann hafði heilsu til.

[Örvar Hólmarsson (IP-tala skráð) 28.7.2007 kl. 01:58]

Auðvitað er alltaf sorglegt þegar menn á besta aldri látast úr ofneyslu og sukki. Jim kallinn var orðinn ansi lúinn þarna í restina, þótt hann tryði því kannksi sjálfur að hann gæti breytt einhverju með því að flýja frægðina og sukkið í L.A. og fara til Parísar og semja ljóð. En bakkus gamli vinur hans svaf ekki lengi og Jim réði ekkert við áfengisneyslu sína, ásamt því að snuffa kók daginn út og inn. Jim var orðin gömul sál og í raun útlifaður, forfallinn alkahólisti og búin að prófa ýmislegt fleira þótt brennivínið væri hans fíkniefni nr 1.

En ferill hans með Doors var hraður og í raun ótrúlegt hvað þeir öngluðu miklu efni saman á stuttum tíma. Þeir byrja 1965 það sumar. Debutplata þeirra kemur svo út í janúar 1967, og svo 5 aðrar(stúdíó) plötur fram til ársins 1971. Í raun voru þetta bara 5 ár á fullu "gasi" hjá þeim og honum sérstaklega. L.A. woman upptökur kláruðust í lok árs 1970 og hún gefin um vorið 1971, enda var Jim þá löngu farin til Parísar, og lét Ray, Robby og John um að hljóðblanda plötuna og koma henni út. Og ótrúlega magnað hjá Jim á 27ára afmæli sínu að láta verða af því að setjst einn í hljóðver með nokkrar flöskur af viskí, og byrja að taka upp efni, sem síðar var notað á American Prayer sem gefin var út 1978.

Segja má að JIm hafi verið nokkurskonar sérvitringur með hæfileika til að setja saman orð, sem oft urðu að lögum með Doors. Mörg þeirra eru kyngimögnuð t.d. when thw music´s over, wild child, soft parade, L.A. woman, riders on the storm, not to touch the earth ofl ofl. Alltaf jafn gaman að verða vitni að því þegar einhverjar unglingsstelpur skrifa á netið " ég elska Light my fire" ðe e-ð álíka bull. Light my fire var jú þeirra stærsti smellur en lagið samdi Robby en ekki Jim , enda týpískt lag eftir Robby líkt og t.d. Touch me og Love her madly.  Enda hataði Jim "light my fire" í restina, fékk algerlega nóg af því þegar smápíkurnar öskruðu þetta á hverjum tónleikum í hverri borg í USA 1967-1970. Jim vildi frekar flytja ný lög af nýrri plötum, og fékk í raun nóg af því að syngja fyrir þessa öskrandi unglinga sem ekkert spáðu í inntak laganna hvað þá meir. Jim hafð einstakt lag á því að koam af stað uppþotum á tónleikum, og hvatti fólk til að láta ekki aðra alltaf segja sér til, og láta ekki fólk ráðskast með sig. Margt fólk sagði árum seinna að það varað að fara á tónleika með doors því að þeir voru oftast eins og besta freak show, þegar mest gekk á.