Betra en McDonalds

Þegar ég var 16 ára var ég einn af 16 unglingum sem fengu fría ferð til Vasteras (nenni ekki redda sænskum stöfum) í Svíþjóð á grundvelli vinboðs milli Akureyrar og bæjarins. Það var ágætt. 

Eftir að þessari ágætu viku lauk tók ég lest ásamt félaga mínum til Malmö og sigldi þaðan til Kaupmannahafnar. Þetta var á Laugardagskvöldi um mitt sumar og eitthvað gekk okkur illa að finna hótelherbergi á sæmilegu verði. Við gáfumst fljótlega upp, settum töskur okkar í læsanlegan skáp við Nýhöfn og gengum rakleiðis til Kristjáníu. Það er skemmst frá því að segja að við skemmtum okkur ágætlega þar, enda vorum við að rekast óvenjulegra fólk en nokkru sinni fyrr (seinna hitt ég svo mun undarlegra fólk í Amsterdam).

Nokkru eftir að við yfirgáfum Kristjáníu kom í ljós að félagi minn hafði sennilega skemmt sér of mikið, og tók að þreytast snögglega. Þar sem við vorum aðeins 16 ára, og algerlega strípaðir af dönskum fölsuðum skilríkjum, komumst við hvergi inn á skemmtistaði. Við réðumst því inn á McDonalds, settumst við borð innst í einhverju horninu og þar sofnaði félaginn. Ég fékk mér tvo hamborgara og horfði svo út í loftið...

Á þeirri stundu hefði ég feginn viljað gista á japönsku netkaffihúsi. Bás með sjónvarpi, tölvu og hægindastól. Það kalla ég lúxus heimilisleysi.

 

„Netkaffihúsaflóttafólkið“ í Japan